Bij al mijn trainingen die ik uitvoer, verbaas ik mij regelmatig over mede-sporters en waar ze allemaal mee bezig zijn tijdens een training. Telefoons en oortjes is de voornaamste afleiding tijdens de training. Met name in de sportschool zie je dat. Laatst had ik ook een jeugdige judoka in mijn judoles, die tijdens de training zijn telefoon even wilde gaan opnemen. Uiteraard liet ik dat niet toe. Maar in de moderne tijd zie ik alle jongeren heel druk met hun telefoon en praten en tussendoor trainen ze. Volgens mij is dat de verkeerde volgorde, nl. je traint en hebt dan eigenlijk geen tijd voor je telefoon of anderen om te praten, gewoon omdat het afleid van waar je mee bezig moet zijn, nl: TRAINEN en dat zo hard en goed mogelijk.
Ook hoe je de dag van de wedstrijd voorbereid en uitoefent, moet je leren. Van je tas al ingepakt de avond van tevoren, ochtendrituelen, voeding, de warming-up, en dan van wedstrijd naar wedstrijd. De eerste wedstrijd is altijd het lastigst in een judotoernooi, omdat je moet winnen om in de finale te geraken. Je moet er dus gelijk staan. Bij veel judoka’s is dat vaak een lastige wedstrijd. Hoe ik daar naar kijk is dat je voor deze eerste wedstrijd al een wedstrijd moet hebben gedraaid in de warming- up. Je warming-up is op een wedstrijddag dus niet even rustig warm worden, maar toewerken naar een piekmoment, zodat je het niveau van een wedstrijd al benadert hebt. Pas dan ben je klaar om de mat op te gaan om optimaal te presteren. Ook dat is iets dat je dus moet leren (ook een vorm van trainen) en elke keer verder verfijnen, zodat je de optimale mix vindt. Dus de hele cyclus herhaalt zich dan elke keer met het doel het nog weer beter te doen de volgende keer.
Even een anekdote: In 2017 was ik als bestuurslid van de JBN aanwezig op het EK senioren in Warschau. Aan het ontbijt zit ik te praten met een van de judoka’s die die dag deelnam. Ik vroeg hem uit belangstelling met wie hij zijn warming-up ging doen. Moest hij nog even zien, zei hij. Ik was verbaasd, omdat dit wel een EK was en de warming-up toch een belangrijk deel van je wedstrijddag is. Ik gaf aan dat als hij me nodig zou hebben, ik fit was, was zelf in voorbereiding voor het EK
veteranen, en de judoka dus kon helpen. Na het ontbijt ging ik rustig naar de hal en zat nog niet koud op de tribune of ik werd gebeld of ik naar beneden wilde komen om de warming-up te doen. We gingen hard te keer om hem zo optimaal mogelijk warm te krijgen. Een leuke ervaring, want van de kant zag ik ze wel kijken naar die grijze kop van mij. De judoka werd die dag 3e, dus een goede warming-up zei ik na de toernooidag tegen hem. Later kreeg ik daarover nog een discussie met de coach. Ik had dat niet moeten doen, hadden zij samen met de judoka een oplossing voor moeten vinden. Ik zei met wie dan, wetende dat er verder geen judoka van zijn gewicht aanwezig was. Dit zegt iets over de voorbereiding van je wedstrijddag, daar hoort dus ook een goede planning van de warming-up bij. Bij de veteranen gaat dat wat anders. Daar is bijna iedereen wel bereid samen te sparren, het is toch meer een community en iedereen wil graag voelen hoe sterk de ander eigenlijk is. Ik zoek altijd een paar grote judoka’s uit van een jongere leeftijdscategorie. Ook heb ik hele goede contacten met de Georgiërs, dus er is altijd genoeg keuze om optimaal warm te worden.
Niemand komt in een keer op zijn einddoel. Afhankelijk van het doel moet je daar stappen voor zetten. Heel veel stappen en soms je hele leven lang. Is dat altijd leuk? Nou nee, maar geeft het wel voldoening aan het eind? Eh ja, het streven naar perfectie geeft dat zeker. En met name dat gevoel van voldoening is wat je motiveert om weer verder te werken. Dus kleine stappen zeggen, wees trost op jezelf na een training of toernooi, bouw het rustig op, hou regelmaat, maar roest niet vast in een vast patroon. Varieer dus veel. Zorg daarnaast uiteraard voor de juiste voeding, en voldoende rust om te herstellen, zowel fysiek als mentaal. Na het laatste WK in Las Vegas afgelopen november, had ik best wel wat tijd nodig om metaal weer op te laden. 2024 was voor mij persoonlijk dan ook een extreem zwaar jaar met o.a. drie verhuizingen, twee verbouwingen en al het normale, werk, bestuur van de JBN, gezin en lesgeven. Een jaar waarin ik tevens geen training heb overgeslagen. Ik was oprecht moe, iets dat mij niet vaak overkomt. Dat is inmiddels hersteld en dus voel ik me elke dag weer fitter worden, iets dat ik ook merk in de trainingen.
Kwaliteit van je training is belangrijker dan kwantiteit!
Met mijn knieblessure gaat het iets beter. De knie is aan de binnenkant versleten (bot op bot) dus dat blijft behelpen. Een nieuwe knie ga ik nog niet doen, omdat dan het einde van mijn judo in wedstrijden zou betekenen, iets dat ik nog even wil uitstellen, was ook het advies van de arts trouwens, omdat het judo en trainen nog goed gaat en veel plezier geeft.
Wat kan nog wel en wat niet, is nu weer even uitvogelen om zo wel optimaal te kunnen trainen. Dit uiteraard met zo min mogelijk pijn en wel zo dat ik fit genoeg ben om mee te doen bij de veteranen. Een teleurstelling, maar toch ook weer niet, omdat dit al aantal jaren aan de gang is. Dit is overigens al in 1986 begonnen toen ik mijn voorste kruisband afscheurde. Een trauma in de knie, die helaas niet meer volledig herstelde. In mijn hoofd moest dat nog even landen (als we er niet over praten, is het er niet). Al jaren vind ik hierin goed mijn weg met mijn trainingen. Een oud Japans gezegde is: “Als je 7 keer valt, moet je 8 keer opstaan”. En dat ga ik dus ook nu weer doen, de juiste mix vinden om optimaal voorbereid te zijn.
Ook deze ervaring ga ik weer gebruiken in het onderwijzen van jeugdige sporters om hen zo wijs te maken in het optimaal trainen en voorbereiden van jezelf op wedstrijden of welke persoonlijke doelen die je wilt behalen. Blijf lekker trainen, train gevarieerd en op verschillende tijdstippen, geniet ervan, maar gebruik de training toch vooral om telkens weer een stap voorwaarts te zetten. Stel je open, omarm het leerproces en blijf jezelf ontwikkelen.
Je gewoonten bepalen je toekomst (J. Canfield)
